Dag 100 Santa Catalina de Somoza - El Acebo de San Miguel,
4 augustus 2015 - El Acebo de San Miguel, Spanje
Na mijn eerste 12 km van vandaag kom ik aan in Rabanal. Als ik in een bar kijk naar hoe mijn koffie en boccadillo gemaakt worden realiseer ik me dat ik tijdens het lopen vooral druk ben geweest met van alles en nog wat, maar niet echt om mr been keek, terwijl het één van de mooiste wandeldsgen is van deze camino..
Ik was aan het bedenken of het vandaag wel zo leuk zal worden als het eerder was en of het volgende weeek wel zo leuk zal zijn als nu. Niet een positief denken, maar vooral uit angst. Angst voor verlies en voor verandering. Zal dit, zal dat... Het einde en het afscheid van deze camino komt nu snel in zicht. Hoe zal het zijn om te stoppen en weer op een andere manier verder te gaan?
In mijn hoofd beginnen the Beach Boys een aangepaste tekst op hun liedje te zingen.
"Will be so nice today as the week before"
"Will it be so nice next week like last week".
Maar door al het denkwerk ben ik in m'n hoofd alweer een paar weken verder, terwijl het hier nu fantastich is. Nu is hier alle pracht constant me heen. Hier nu, mijn gedachten, mijn verlangens en mijn angsten.
Maar ach hé, er is wat er is...
En het is een zoet afscheid van deze camino. Ik ga voorlopig.nog niet naar huis, pas 1 november hoef ik weer thuis te zijn. Ria komt 19 augustus naar Irun, ik ga daar ook heen, en samen gaan we nog zo'n 2 maanden verder trekken. Het zal anders zijn en weer wennen om samen te lopen, maar het zal ook mooi zijn.
De koffie en bocacadillo zijn klaar, ik zit op het terras. Uit het raam. Links van me komt het geluid van de tv die binnen aanstaat, In het raam rechts staat een geluidsbox met miziek van simon and garfunkel, bridge over troubled water. Het klinkt fantastisch. De camino als bridge over troubled water.
Het is ook de dag van cruce de ferro. Veel mensem nemen iets fysieks mee van huis en laten dat hier, vaak letterlijk en figuurlijk achter. Ik wou iets meenemen vanaf het graf van mijn ouders en mijn broer, maar door de onverwachte ontmoeting die ik er had ben ik dat helemaal vergeten. Ik heb iets anders, maar ter plekke besluit ik dat ik dat helemaal niet achter wil.laten...
De 62 club is er ook allemaal, en allemaal zitten we na een tijd zwijjgend in overpeinzing naar het kruis te kijken. Het is er mooi en prettig. Helder wordt het voor me wat ik allemaal achter me wil laten.
Ik slaap in de parochial in El Acebo. Net nadat ik er ben raken de laatste bedden bezet, het is er vol en het voelt er ook vol.. 'S avonds is er een gezamenlijke maaltijd. Er zijn voor mij veel onbekenden maar aan tafel kletst iedereen prettig met elkaar, bijna allemaal open en prettige mensen. Maar ineens merk ik ook hoe moe ik ben, moe van steeds nieuwe mensen, moe van mensen om me heen, bij het eten, bij het slapen. Het fijne vam de camino is dat het zo gemakkelijk is om mensen te ontmoeten, en ik vind een open houding belangrijk. Maar nu kan ik het even niet opbrengen.
Ik heb behoefte aan afzondering, morgrn opnieuw maar eeer eeen privekamer...
Vandaag 28 km. Totaal 2365 km.
Ik was aan het bedenken of het vandaag wel zo leuk zal worden als het eerder was en of het volgende weeek wel zo leuk zal zijn als nu. Niet een positief denken, maar vooral uit angst. Angst voor verlies en voor verandering. Zal dit, zal dat... Het einde en het afscheid van deze camino komt nu snel in zicht. Hoe zal het zijn om te stoppen en weer op een andere manier verder te gaan?
In mijn hoofd beginnen the Beach Boys een aangepaste tekst op hun liedje te zingen.
"Will be so nice today as the week before"
"Will it be so nice next week like last week".
Maar door al het denkwerk ben ik in m'n hoofd alweer een paar weken verder, terwijl het hier nu fantastich is. Nu is hier alle pracht constant me heen. Hier nu, mijn gedachten, mijn verlangens en mijn angsten.
Maar ach hé, er is wat er is...
En het is een zoet afscheid van deze camino. Ik ga voorlopig.nog niet naar huis, pas 1 november hoef ik weer thuis te zijn. Ria komt 19 augustus naar Irun, ik ga daar ook heen, en samen gaan we nog zo'n 2 maanden verder trekken. Het zal anders zijn en weer wennen om samen te lopen, maar het zal ook mooi zijn.
De koffie en bocacadillo zijn klaar, ik zit op het terras. Uit het raam. Links van me komt het geluid van de tv die binnen aanstaat, In het raam rechts staat een geluidsbox met miziek van simon and garfunkel, bridge over troubled water. Het klinkt fantastisch. De camino als bridge over troubled water.
Het is ook de dag van cruce de ferro. Veel mensem nemen iets fysieks mee van huis en laten dat hier, vaak letterlijk en figuurlijk achter. Ik wou iets meenemen vanaf het graf van mijn ouders en mijn broer, maar door de onverwachte ontmoeting die ik er had ben ik dat helemaal vergeten. Ik heb iets anders, maar ter plekke besluit ik dat ik dat helemaal niet achter wil.laten...
De 62 club is er ook allemaal, en allemaal zitten we na een tijd zwijjgend in overpeinzing naar het kruis te kijken. Het is er mooi en prettig. Helder wordt het voor me wat ik allemaal achter me wil laten.
Ik slaap in de parochial in El Acebo. Net nadat ik er ben raken de laatste bedden bezet, het is er vol en het voelt er ook vol.. 'S avonds is er een gezamenlijke maaltijd. Er zijn voor mij veel onbekenden maar aan tafel kletst iedereen prettig met elkaar, bijna allemaal open en prettige mensen. Maar ineens merk ik ook hoe moe ik ben, moe van steeds nieuwe mensen, moe van mensen om me heen, bij het eten, bij het slapen. Het fijne vam de camino is dat het zo gemakkelijk is om mensen te ontmoeten, en ik vind een open houding belangrijk. Maar nu kan ik het even niet opbrengen.
Ik heb behoefte aan afzondering, morgrn opnieuw maar eeer eeen privekamer...
Vandaag 28 km. Totaal 2365 km.
Foto’s
1 Reactie
-
Nancy Hendriks-Durand:11 augustus 2015het is een hele belevenis, mooi jouw overpeinzingen, je bent ook een mens met passie, het is een bewustwording, dat je in je verdere leven je gedragen mag voelen door de kracht van de camino, je zou de camino nu ook route 62 kunnen noemen;)
