Camino San Jaume en camino Aragones.
17 september 2015 - Los Arcos, Spanje
Ria, Grattan en ik zijn precies drie weken onderweg geweest vanuit Barcelona. Eerst op de camino San Jaume, daarna een stuk van de camino Arragones. Na 490 km zijn we twee dagen geleden in Obanos, en daarmee op de camino Frances aangekomen.
Het waren niet zomaar gemakkelijke weken. San Jaume (we weten nog steeds niet wie dat precies is) lijkt, anders dan San Tiago niet zomaar bereid een fijne camino te leveren. Zonder dat we precies wisten waarom leek het wekenlang rauw en zwaar. Regelmatig waren we na 20 km al op.
Voor mij kwam het gedeeltelijk doordat ik zo gewoon was geraakt om alleen te lopen, letterlijk mijn eigen trip te hebben. Opnieuw samen met anderen lopen was een grote verandering.
En dat ging niet om Ria maar vooral om Grattan, onze hond. Na een paar dagen realiseerde ik me dat ik vooral bezig was met of hij het niet te warm had, of hij moest drinken, niet te moe was. Niet zo erg, maar ik vergat mezelf erbij. Na uren was ik doodop en realiseerde ik me dat ikzelf eigenlijk helemaal niet gedronken had.
Niet bevordelijk voor een goede camino. Hoe doe je dat ook alweer, samen zijn en toch jezelf niet verliezen?
Weer een goede les.
De camino zelf gaf ook niet mee. In Barcelona was ik na maanden ineens in een vreselijk drukke stad (alle voorgaande steden waren er niets bij). Urenlang (leek het) liepen we in de brandende zon met duizenden andere mensen van stoplicht naar stoplicht.
Daarna was het ruig, bij vlagen heet, weinig schaduw, relatief weinig voorzieningen, soms erg veel stijgen en dalen. Daar waar voorheen de schoonheid om iedere hoek leek te liggen, was die nu dagenlang zoek. We waren beide al vaak moe na 20 km.
En ik miste ook mijn eigen camino. Santiago had ik gehaald vanuit Amsterdam. Ik was duidelijk nog lang niet klaar met het geloop, maar zomaar omschakelen naar een nieuwe route met een nieuw doel ging niet meteen.
Alles bij elkaar 'een uitdaging' nadat ik maandenlang als een blije postzegel door Frankrijk en Spanje liep.
Maar geleidelijk aan, vooral nadat we na twee weken in Huesca voorbij liepen, werd het weer steeds mooier. Het landschap kreeg zijn schoonheid terug. Lelijke varkensstallen en bijbehorende geuren verdwenen, de ruigheid werd liefelijker, en wij drieen wenden weer aan elkaar, het grootste hitte verdween.
Nadat we op de camino Aragones aankwamen, waar we ineens met maar liefst acht andere pelgrims in een herberg zaten (vooheen met 1, 2 en hooguit 3) en we 's ochtend vertrokken leek het voor ons beide alsof onze rugzak ineens een stuk lichter was. Wonderlijk, we moesten echt checken of we wel alles bij ons hadden. De zwaarte was letterlijk voorbij, het plezier kwam terug.
En eergisteren kwamen we terug op de camino Frances, op de plekken waar ik twee maandem geleden ook was en waar Ria ook al x keer gelopen heeft. En dat is tot nu toe erg leuk. Lopen voelt weer licht, er zijn weer blije (en soms ook irritante....) mensen om ons heen.
De tred voelt weer licht.
Ons plan is nu nog ruim een week door te lopen op deze Frances, tot aan Burgos. Daarna kijken we verder, misschien nog even ergens anders lopen, misschien gewoon doorgaan. Ik heb in ieder geval nog vier weken voordat ik naar huis wil.
Barcelona - Obamos (aansluiting op Frances) 493 km (en ergens 10 taxikms) Totaal 3101 km.
Het waren niet zomaar gemakkelijke weken. San Jaume (we weten nog steeds niet wie dat precies is) lijkt, anders dan San Tiago niet zomaar bereid een fijne camino te leveren. Zonder dat we precies wisten waarom leek het wekenlang rauw en zwaar. Regelmatig waren we na 20 km al op.
Voor mij kwam het gedeeltelijk doordat ik zo gewoon was geraakt om alleen te lopen, letterlijk mijn eigen trip te hebben. Opnieuw samen met anderen lopen was een grote verandering.
En dat ging niet om Ria maar vooral om Grattan, onze hond. Na een paar dagen realiseerde ik me dat ik vooral bezig was met of hij het niet te warm had, of hij moest drinken, niet te moe was. Niet zo erg, maar ik vergat mezelf erbij. Na uren was ik doodop en realiseerde ik me dat ikzelf eigenlijk helemaal niet gedronken had.
Niet bevordelijk voor een goede camino. Hoe doe je dat ook alweer, samen zijn en toch jezelf niet verliezen?
Weer een goede les.
De camino zelf gaf ook niet mee. In Barcelona was ik na maanden ineens in een vreselijk drukke stad (alle voorgaande steden waren er niets bij). Urenlang (leek het) liepen we in de brandende zon met duizenden andere mensen van stoplicht naar stoplicht.
Daarna was het ruig, bij vlagen heet, weinig schaduw, relatief weinig voorzieningen, soms erg veel stijgen en dalen. Daar waar voorheen de schoonheid om iedere hoek leek te liggen, was die nu dagenlang zoek. We waren beide al vaak moe na 20 km.
En ik miste ook mijn eigen camino. Santiago had ik gehaald vanuit Amsterdam. Ik was duidelijk nog lang niet klaar met het geloop, maar zomaar omschakelen naar een nieuwe route met een nieuw doel ging niet meteen.
Alles bij elkaar 'een uitdaging' nadat ik maandenlang als een blije postzegel door Frankrijk en Spanje liep.
Maar geleidelijk aan, vooral nadat we na twee weken in Huesca voorbij liepen, werd het weer steeds mooier. Het landschap kreeg zijn schoonheid terug. Lelijke varkensstallen en bijbehorende geuren verdwenen, de ruigheid werd liefelijker, en wij drieen wenden weer aan elkaar, het grootste hitte verdween.
Nadat we op de camino Aragones aankwamen, waar we ineens met maar liefst acht andere pelgrims in een herberg zaten (vooheen met 1, 2 en hooguit 3) en we 's ochtend vertrokken leek het voor ons beide alsof onze rugzak ineens een stuk lichter was. Wonderlijk, we moesten echt checken of we wel alles bij ons hadden. De zwaarte was letterlijk voorbij, het plezier kwam terug.
En eergisteren kwamen we terug op de camino Frances, op de plekken waar ik twee maandem geleden ook was en waar Ria ook al x keer gelopen heeft. En dat is tot nu toe erg leuk. Lopen voelt weer licht, er zijn weer blije (en soms ook irritante....) mensen om ons heen.
De tred voelt weer licht.
Ons plan is nu nog ruim een week door te lopen op deze Frances, tot aan Burgos. Daarna kijken we verder, misschien nog even ergens anders lopen, misschien gewoon doorgaan. Ik heb in ieder geval nog vier weken voordat ik naar huis wil.
Barcelona - Obamos (aansluiting op Frances) 493 km (en ergens 10 taxikms) Totaal 3101 km.
;-)
Heb het goed.
PS 10 taxi kilometers, wat is dat nou ?? Een echte pelgrim..... (etc. etc.)