Dag 18. Rocroi - Signy-L'Abbaye
14 mei 2015 - Signy-l'Abbaye, Frankrijk
Het spuitbusje voor mijn oren van gisteren bleek goed te zijn voor oorverstoppingen, als ik opsta zitten ze beide dicht. Ik hoor bijna alleen nog gesuis. Alleen als ik 's morgens Ghislain goed aankijk en hij duidelijk praat versta ik hem. Bij de bakker sta ik in de rij, mensen praten tegen elkaar en ik kijk continu rond of iemand misschien tegen mij praat. Ik vind het eng om te lopen zo, ik hoor bijna geen auto's aankomen. Maar ja, de camino geeft je wat je nodig hebt. Ik zie het maar als een uitnodiging om meer naar mijn innerlijke stem te luisteren.
Tijdens het lopen merk ik dat ik eigenlijk wil zijn waar ik over een uur zal zijn, en ik weet nu al dat ik over een uur eigenlijk weer ergens anders wil zijn. Ik kan wel bezig blijven. Ik ben nu hier, en over een uur ben ik ook weer hier, maar dan op een andere plek.
Ik heb dit al vanaf de eerste dag van deze camino. Zo vaak denk ik in 'zou' en 'als dit dan dat', een constant gevoel dat ik eigenlijk achter loop. Ik weet dat het flauwekul is, maar het blijft. Bij andere (vakantie)camino's heb ik dit alleen de 1e 2 dagen nog, daarna is het weg. Op ultieme momenten voelt het alsof ik dagen lang constant op het juiste moment op de juiste plek ben. Waar is het hier en nu? Juist nu ik er 7 maanden verlof voor hebt opgenomen. En zo loop ik tobbend verder. De camino geeft je..... Welja, de platitudes komen er ook weer overheen.
Wat wel moet is dat ik als de drommel een arts moet zoeken. Na morgen is het weekend en deze doofheid kan niet langer zo.
Na 32 km ben ik moe en in een dorp waar ik kan overnachten. Ik ben blij er meteen Ghislain tegen te komen, iets vertrouwd in deze half dove wereld. Ondanks vermoeidheid wil ik nog 5 km verder. Daar woont een Nederlandse familie waar pelgrims kunnen overnachten. Als we bellen is er helaas geen plek meer. We worden verwezen naar een andere Nederlandse plek daar in de buurt maar ook daar is geen plek meer. Dan maar blijven waar we al zijn. We vinden een cafe-hotel-restaurant voor €50 incl diner en ontbijt. En wifi. Wat wil een pelgrim nog meer, hoef de deur niet meer uit. Het begint te regenen. De hoteleigenaresse gaat morgenochtend meteen een dokter voor me bellen. Ik versta nog dat het niet ver is, plus loin, de rest niet meer. Ben moe.
Het is goed hier, voelt als een prettige pleisterplaats. Heb ik even nodig.
Vandaag 32 km, totaal 496 km.
Tijdens het lopen merk ik dat ik eigenlijk wil zijn waar ik over een uur zal zijn, en ik weet nu al dat ik over een uur eigenlijk weer ergens anders wil zijn. Ik kan wel bezig blijven. Ik ben nu hier, en over een uur ben ik ook weer hier, maar dan op een andere plek.
Ik heb dit al vanaf de eerste dag van deze camino. Zo vaak denk ik in 'zou' en 'als dit dan dat', een constant gevoel dat ik eigenlijk achter loop. Ik weet dat het flauwekul is, maar het blijft. Bij andere (vakantie)camino's heb ik dit alleen de 1e 2 dagen nog, daarna is het weg. Op ultieme momenten voelt het alsof ik dagen lang constant op het juiste moment op de juiste plek ben. Waar is het hier en nu? Juist nu ik er 7 maanden verlof voor hebt opgenomen. En zo loop ik tobbend verder. De camino geeft je..... Welja, de platitudes komen er ook weer overheen.
Wat wel moet is dat ik als de drommel een arts moet zoeken. Na morgen is het weekend en deze doofheid kan niet langer zo.
Na 32 km ben ik moe en in een dorp waar ik kan overnachten. Ik ben blij er meteen Ghislain tegen te komen, iets vertrouwd in deze half dove wereld. Ondanks vermoeidheid wil ik nog 5 km verder. Daar woont een Nederlandse familie waar pelgrims kunnen overnachten. Als we bellen is er helaas geen plek meer. We worden verwezen naar een andere Nederlandse plek daar in de buurt maar ook daar is geen plek meer. Dan maar blijven waar we al zijn. We vinden een cafe-hotel-restaurant voor €50 incl diner en ontbijt. En wifi. Wat wil een pelgrim nog meer, hoef de deur niet meer uit. Het begint te regenen. De hoteleigenaresse gaat morgenochtend meteen een dokter voor me bellen. Ik versta nog dat het niet ver is, plus loin, de rest niet meer. Ben moe.
Het is goed hier, voelt als een prettige pleisterplaats. Heb ik even nodig.
Vandaag 32 km, totaal 496 km.
Hoop dat het goed gaat met je oor. Extra inspanning dat te compenseren maakt je extra moe, denk ik.
Beterschap met jouw oren. Met geluid loopt het toch anders en ben je meer deelgenoot van de wereld om je heen.
Stille going strong! Goed te lezen wat je allemaal meemaakt.
Ondertussen ben ik in Pamplona en houd ik een rustdag. Mijn lijf trekt bij en ik snuif na al die natuur weer een beetje cultuur op. Duurt nog even voor jij hier bent maar met jou tempo komt het gestaag dichter bij.
Hoop dat het gelukt is met je oor bij de dokter!
En niet teveel denken/frustreren over dat gedenk en willen zijn waar je nog niet bent. Dat is zoals het nu is en als je dat kunt laten zijn ben je weer helemaal in het nu.
Bon Camino
Groetje
Cathelijne