Dag 67: Bergerac - Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt

Gastblog van ria

Het is aardig vroeg als we opstaan in ons niet erg verheffende hotel. Maar uiteindelijk is het - dankzij de open bar die we tóch vinden - zeven uur voor we de binnenstad van Bergerac langs Cyrano uitlopen, de Dordogne oversteken en de wijnvelden betreden.

Het wordt warm vandaag. Onderweg vinden we 'de gevoelsafstand' uit, zoals we - sinds volgens mij sinds nog niet zo heel lang - 'de gevoelstemperatuur' kennen (het is feitelijk -2 graden buiten, maar de weerman vertelt ons dat de gevoelstemperatuur -10 is). De gevoelsafstand heeft voornamelijk te maken met hoe lekker je loopt: soms verdwijnen die kilometers nagenoeg ongemerkt onder je voeten, en is de gevoelsafstand van een kilometer 500 meter of nog minder. Andere kilometers lijken eindeloos en hebben een gevoelsafstand van 5 km, vooral de laatste op een dag hebben vaak een bijzonder hoge gevoelsafstand.

Ook de kilometers die we deze dag lopen door de zonovergoten wijnvelden van Bergerac worden tegen het einde zwaarder. De hond lijkt in de hitte een bijzonder hoge gevoelsafstand te hebben: af & toe krijgen we hem nauwelijks de schaduw uit gesleurd en hij lijkt niet lekker over asfalt met steentjes te kunnen lopen. Ondertussen bekvechten we een beetje over of ie nou wel of niet aangelijnd moet zijn in dorpen, en of het vrij rondrennen door de wijnranken hem nou wel of niet heeft uitgeput.

Gevoelsafstand of niet, de echte kilometerteller staat op 33 als we via Sainte-Foy-la-Grande over de brug uiteindelijk Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt binnenlopen. Op naar de herberg. Die is fijn: een mooi oud huis, pas opgeknapt, lekker schoon met een superkeuken. De hospitalera verdwijnt nadat ze ons welkom heeft geheten en ook Grattan officieel als bezoekende pelgrim heeft geregistreerd. Douchen, kleren wassen - ik hou zo van die simpele bezigheden en het ritme op pelgrimsdagen - en snel voor sluitingstijd naar de supermarkt. Pasta, haricot verts, sla, wijn, toetjes, chocola. Terwijl ik kook zet Ton buiten op het terras in de romantische tuin een eettafel met stoelen neer. Het is lekker zwoel, het wordt donker, de hond slaapt en we eten, drinken en kletsen. Daarna slapen. Heel goed. Leven.