Dag 99 Villares de Órbigo - Santa Catalina de Somoza,

Je ziet het er niet aan af, maar vandaag is het mijn honderdste dag onderweg. Eén rustdag in Tilburg aan het begin is niet meegenomen in de telling.
Honderd dagen voorbij en nu richting het einde van deze camino. Ik merk dat ik richting afronding ga en nadenk over wat het mij allemaal gebracht heeft. Misschien later meer daarover.

Al in de ochtend kom ik langs David, inmiddels een fenomeen op de camino. Hij heeft een simpele kar met daarop allerlei lekkernijen, fruit, biologische sappen en koffie, alles gratis of donatievo. Ook mij begroet hij met een enthousiast 'hello welcome, take what you need, it is all for free!' Ondanks dat ik eerder over hem gehoord had overvalt het me en gaan automatisch allerlei radars in mijn hoofd draaien. 'Jaja free, alles van google is ook free maar intussen...' Maar natuurlijk blijf ik wel staan en neem wat onwennig koffie. Ook anderen na mij worden enthousiast op dezelfde manier begroet. Sommigen lopen ongemakkelijk door, anderen durven het aanbod aan te nemen. Ik neem daarna ook fruit en smeer een rijstwafel met heerlijke biologische pindakaas. Dit heb ik nu precies 100 dagen geleden voor het laatst gegeten. Ik hoor David aan anderen iets over zijn motivatie uitleggen. Het gaat over kapitalisme en over het hart. Misschien zijn er andere lezers die iets meer over hem weten en meer over hem kunen uitleggen. Hij flikt het in ieder geval wel, al jarenlang staat hij hier. Eén van die caminodingen.

Eerder als dat ik dacht geef ik er voor vandaag de brui aan. Wat uiteindelijk de doorslag geeft is dat ik het aanbod van een privekamer zie voor €15. Daar heb ik ineens ontzettend zin in. Even alle rotzooi achter me neergooien en de douche in- en uitlopen zonder na te denken of ik wel voldoende kleren aan heb.

Onverwacht kom ik 's avonds Bob de Amerikaan uit Californie weer tegen, samen met Patrick, ook een Amerikaan die in Frankrijk woont. Bob is de meest constante factor voor mij op de Frances. Iedere 4-5 dagen komen we elkaar weer tegen en is het weer prettig om hem te zien.

Ook Josko is erbij. Een Kroaat die ik ook vanaf het begin ken. Hij was onderdeel van het duitstalige groepje waarmee ik in Pamplona ging eten. Maar intussen is de rest van zijn groep één voor één weer naar huis terug gegaan en loopt hij zichtbaar onwennig alleen over de camino.

We eten met z'n vieren, ik heb het weer naat de zin. Op Joska blijken we een club van 62 te zijn. Bob, Patrick en ik zijn binnen 5 maanden na elkaar in 1962 geboren.