Epiloog en Proloog. De weg gaat verder.

Uiteindelijk heeft het meer dan een week geduurd voordat ik de laatste dagen van mijn camino kon en wilde beschrijven. Ik was er niet klaar voor om het te beeindigen.

Vijf jaar heb ik ernaar uitgezien. 'Ineens' (maar niet heus natuurlijk) een onvermijdijke aankomst en afsluiting.

Het is het einde van een heel bijzondere tijd. Alleen het lopen iedere dag is al bijzonder. Daarnaast ook de lange tijd dat ik alleen was, daarna de week met Huub, met Ria en haar vrienden, en 'als afsluiting' de maand op de drukke camino Frances. Ik kan het (nog) niet omschrijven wat het voor me was, dus zal ik het nu ook niet proberen. Wel voelt het als een voorrecht om het gedaan te kunnen hebben.

Maar ook deze blog update bleef lang hangen. De dagen dat ik als een blije postzegel geniet zijn gemakkelijk te omschrijven, dagen die ik niet blij ben moeilijker. En die zijn er nu geweest, zonder dat ik precies de vinger kon leggen op het waarom. Ongemak naar anderen is ook deel ervan. Wat zou ik immers te klagen kunnen hebben? Bijna vier maanden kunnen lopen en nog meer dan twee maanden verlof over hebben.

Waar het denk ik uiteindelijk over gaat is dat ik het 'knap lastig' vind om de intense tijd die ik tijdens mijn caminos beleef te integreren in mijn normale leven. Rust, eenvoud, balans. Het is óf het extreme ene, óf het extreme andere. Mijn verlangen gaat uit naar een balans. Maar hoe?

Maar wat zeur ik nu? Nu komt er meer... Ria is intussen samen met Grattan onze hond, ook naar Spanje gekomen. Samen hebben we nog een kleine twee maanden vrij te besteden. Pas op 1 november begin ik weer met werken.

Uieindelijk ben ik nog vier dagen in Santiago geweest. Een prettige stad. Bijna iedere dag kwam ik er mensen tegen die ik onderweg tegengekomen was, altijd verrassend. Hierna ben ik richting Irun/Hendaye vertrokken, de Frans-Spaanse grens. Omdat in Spanje honden niet in bussen of treinen mogen, is Ria met Grattan met de trein tot daar gereisd. Daar heb ik haar met een huurauto opgepikt en zijn we een paar dagen in een vakantiehuis geweest om weer even bij te komen, aan elkaar te wennen en hebben we verdere plannen gemaakt. Zeker was dat we (weer) willen gaan lopen, maar afhankelijk van het weer (voor de hond kan het niet te warm zijn) hebben we een keuze gemaakt.

Het is de route de camino Jaume geworden, vanaf Barcelona... Weer richting Santiago. We beginnen, maar weten niet of en hoe het lukt om het in z'n geheel te lopen qua tijd. We zien wel. Waar ik voorheen iedere km tussen A'dam en Santiago wilde lopen, voel ik me nu vrij om her en der stukjes over te slaan als dat goed uitkomt.

Dus...dinsdag jl. zijn we begonnen in Barcelona....

Ik ben gehecht geraakt aan het beschrijven van de caminodagen, voor mij een prettige manier om de dag af te ronden en te laten bezinken. Ook fijn om na afloop dit dsgboek te hebben. Ik heb genoten van alle reacties, alle aanmoedigingen. Het was erg fijn ze te lezen. Iedereen hartelijk dank! Het lukte me niet om erop te reageren, het zou naast het bloggen te veel tijd vragen om in alle rust de camino te lopen. Maar nogmaals dank!

Ik blijf dus bloggen, maar waarschijnlijk niet meer iedere dag.
Tot later!