Dag 53 Rustdag Flavignac

Rond 08.00 uur worden Tom en ik weer wakker. Nadat we even naar de bakker gelopen zijn ontbijten we buiten in het zonnetje. Tom gaat als eerste weg, ik ruim de laatste dingen op. Het was zeer aangenaam.

Gisteren had ik voor de zekerheid al gevraagd of ik evt twee nachten kon blijven en dat kon. Vanmorgen heb ik wel m'n tas al ingepakt om te gaan, maar nu slaat de twijfel alsnog toe. Ik voel me eigenlijk alweer een paar dagen moe en m'n lijf kraakt vandaag weer van de bechterew. Ik heb weer een pil genomen. Moeheid komt altijd voor bechterewstijfheid, maar bechterew komt niet altijd na moeheid. Soms ben ik ook gewoon moe, het onderscheid is niet herkenbaar voor me. De alcohol van gisteren heeft ook niet geholpen om weer fris aan de slag te gaan.

De volgende stop is 30 km verder: ik besluit te blijven.

Gisteravond bleek dat de vrouw van de bar aan de overkant, die er verder helemaal niet uitziet als een bar, degene is die de refuge schoonmaakt en dat ze ook avondeten aanbiedt voor €11. Ik loop er even heen en vertel haar dat ze vandaag niet hoeft schoon te maken en dat ik vanavond wel wil eten. Terloops vraag ik of ze wifi heeft en jawel, dat ook. De zoon wordt erbij geroepen voor de code. Als ik voor de refuge zit heb ik nog net ontvangst.

Daarna ga ik even heerlijk terug naar bed. Drie uur later word ik pas weer met moeite wakker. Oké, ik was dus best wel moe...

Ik keutel wat rond en werk de blog bij. Vandaag opnieuw geen andere pelgrims te zien. Snel is het zeven uur, etenstijd. Het eten is bij de familie in huis, het huis naast de bar en tegenover de refuge. Twee wat verlegen kinderen van 13 en 19 schuiven ook aan, man is samen met een zoon naar een basketbalwedstrijd in Limoges, een wedstrijd voor het nationaal kampioenschap van Frankrijk.

Het is op zich leuk om op deze manier bij een familie aan te schuiven, de vrouw is ook erg vriendelijk, ik probeer in het Frans wat gesprekjes te voeren. Maar ik voel me vanavond vooral opgelaten.

Als ik weer 'thuis' ben, voel ik me voor het eerst deze reis unheimisch. Daar zit ik weer in m'n eentje.
Tot nu toe was het boven verwachting helemaal oké om alleen te zijn. Ik vond het vaak ook prettig, het is een reis die ik alleen wil doen. Ik heb echter nu, op Tom na, de afgelopen week bijna niemand echt gesproken.

Plots heb ik er ook genoeg van. Genoeg van de altijd maar kleine gesprekjes, genoeg van het voor mij beperkte Frans. Ik begin me weer te voelen als in m'n vrachtwagentijd. Alleen zonder daar specifiek voor te kiezen, terwijl de wereld langs me heen trekt.

Ik heb ontzettend zin in een andere mensen om me heen. Mensen die ik regelmatig tegenkom en niet alleen een enkel avondje. Mensen niet alleen voor kleine gesprekjes maar waarmee je op een gegeven moment ook de dag kunt vieren. De foto's van Tom gisteren hebben iets getriggered.

Het zal wel goed komen (en anders maar niet), de camino geeft je wat je nodig hebt en niet wat je wil, etc etc etc etc.
Gister had ik het met Tom nog over dat veel mensen me een goede camino toegewenst hebben, maar niemand beloofd. Prompt beloofde hij het me.
Het zal dus goed komen.