Dag 7: D'neuvel - Vessum (gastblog van Ria)

Ja, we hadden al zo'n redelijk dramatisch afscheid voor lange tijd genomen, op station Breukelen vorige week, maar vijf dagen later ben ik er weer, met hond. In Tilburg. We hebben 'm al gemist deze week: ik die opeens alles zelf moet regelen, en Grattan, die vol verwachting & vergeefs naar de trap blijft staren tot Ton thuis komt (heartbreaking).

We vertrekken laat, deze zondagochtend. Ik zit in het ritme van vrij en uitslapen en Ton heeft nog een paar plaatsen in memory lane te bezoeken voordat we de stad uit zijn: het graf van zijn ouders en broer, en het ouderlijk huis op de Hilvarenbeekseweg. Redelijk op de route allebei, en ook nog langs de Albert Heijn die open is en waar we plantjes voor het graf kopen.

We passeren de kerk waar de uitvaart van vader Janssen gehouden werd. 'Ga hier een stempel halen', zeg ik tegen Ton, die deze week nog nauwelijks stempels in z'n credencial verzameld heeft. De zondagsdienst is gaande, horen we als we binnen zijn. Een oudere heer komt ons begroeten en Ton vertelt dat ie graag een stempel wil. De beste man blijkt ook in Santiago te zijn geweest (met de bus), en zelfs zijn vader gekend te hebben, en bij gebrek aan stempel schrijft ie in een mooi oude mannen handschrift iets in het pelgrimspaspoortje van Ton.

Op het kerkhof loopt een groepje mensen. Een mevrouw uit het gezelschap staat stil voor het graf van de ouders van Ton. We herkennen haar: een nicht van pa Janssen. Dezelfde nicht waarmee hij op hoge leeftijd nog een reisje naar Lourdes heeft gemaakt. Toeval. Het bestaat niet :-). Ook de rest van het gezelschap blijkt familie van Ton te zijn, maar ik zou niet meer na kunnen vertellen wie de nicht en de tante van wie is, en of die meneer nou aangetrouwd was of niet.

Langs de Hilvarenbeeksweg, het ouderlijk huis dat ik ook nog meegemaakt heb in mijn begintijd met Ton: een rijtjeshuis in zo'n typisch Tilburgse wijk. Er wonen mensen met veel vissen in een groot aquarium zien we.

In het Leijpark raken we Grattan kwijt: hij verdwijnt in de rhododendrons en komt een tijdje later bevrijd van zijn nieuwe dure tuigje weer tevoorschijn. Ton duikt de struiken in, en vist een doorgebeten tuigje op. Even later langs het kanaal, waar we dachten dat ie zo goed los kon lopen, verdwijnt het rotbeest in stekelige struiken op zoek naar konijnen. Ik heb het gehad & sta op het punt weer naar huis te gaan vanwege onhandelbare hond.

Het weer is ook niet fijn, maar ik ga toch verder mee. Ik ben nieuwsgierig naar de herberg in Vessem, en ik zie op tegen dat weer naderende afscheid. Na 27 km door het brabantse land (mooi, maar wat veel nare varkensstallen! stop allemaal met het eten van varkens. en ook van andere dieren) komen we pas om half acht 's avonds in Vessem aan. We kunnen nog eten daar, dus we eten, drinken wijn en praten met de hospitaleros (hoe heten die in het Nederlands?) van de pelgrimsherberg van broeder Fons: mooie plek, prachtig huis, aardige mensen & Ton ontmoet zijn eerste medepelgrims (op de fiets, dus die ziet ie niet weer), en na een avondrondje door het dorp met de hond gaan we slapen in een fijn tweepersoonskamertje.

Epiloogje: ik begin zo langzamerhand stiekem tóch een beetje jaloers op Ton te worden: ik roep al jaren dat overvol Nederland, deprimerend België en saai Noord-Frankrijk toch niet echt mijn ding is. Mijn wandelkilometers maak ik namelijk altijd in Spanje, waar het leven en het weer meestal goed is. Maar dit is - moet ik toegeven - toch een heel avontuur, zo van huis naar Santiago. Ik wens hem alle goeds, buen, muy buen camino, en ik ga hem missen (nu al). En dat ie heelhuids terug mag komen. Of ik daar naartoe, dat is ook een hele goede mogelijkheid :-)