Dag 48 La Souterraine - Marsac
13 juni 2015 - Marsac-sur-l'Isle, Frankrijk
Ik merk dat ik steeds vaker moet nadenken wat ik de vorige dag gedaan heb. Klinkt in eerste instantie misschien als iets negatiefs, maar zo voelt het zeker niet, integendeel.
De dagen beginnen, ze worden geleefd en ze eindigen. Een tocht, het lijf, uitzicht, het weer, inspanning en rust. Op m'n benen gedragen. Het is prachtig. Woorden vermurmelen.
Oké, dan toch nog even.
Als ik rond de middag naar de gite in Marsac bel, zegt de eigenaresse dat ze dit weekend er niet is, maar dat de deur open is. Ik kan op de 2e slaapkamer slapen. Er is ook nog een andere Fransman, Jean-Philippe, die in tegengestelde richting loopt. In de koelkast staat drank en evt eten. Geld kan in een potje.
Eenmaal aangekomen blijkt het een recent gesloten cafe restaurant te zijn waar boven ook slaapkamers zijn. Nu wordt het als gite gerund. De keuken is nog geheel intact, de bar staat er nog en het is gezellig ingericht. Het cafe kan ze weer geopend worden. Ik sta opnieuw versteld van deze overtreffende trap van vertrouwen. Het raakt iets essentieels voor me.
Ik doe boodschappen in de supermarkt 200 meter terug. Ria bel ik even voor receptsuggesties (ben nog steeds zo'n man) ze geeft als suggestie bonen. Is precies waar ik zin in heb, en mijn lijf ook nodig lijkt te hebben. Ik heb genoeg voor 2, Jean-Philippe eet mee, ik laat hem het koken overnemen, ik vertrouw zijn kookkunst meer dan die van mij. Hij is 64 jaar, maar als ex-militair al 18 jaar met pensioen. Echt vanaf zijn 46e!
Na het eten is er een rugbywedstrijd op tv, de winnaar is kampioen van Frankrijk. Jean-Philippe kijkt aandachtig. Parijs wint, Clermont-Ferrand verliest. Ik lees en blog. Bijna een huiselijk tafereel.
Vandaag 25 km. Totaal 1207 km.
De dagen beginnen, ze worden geleefd en ze eindigen. Een tocht, het lijf, uitzicht, het weer, inspanning en rust. Op m'n benen gedragen. Het is prachtig. Woorden vermurmelen.
Oké, dan toch nog even.
Als ik rond de middag naar de gite in Marsac bel, zegt de eigenaresse dat ze dit weekend er niet is, maar dat de deur open is. Ik kan op de 2e slaapkamer slapen. Er is ook nog een andere Fransman, Jean-Philippe, die in tegengestelde richting loopt. In de koelkast staat drank en evt eten. Geld kan in een potje.
Eenmaal aangekomen blijkt het een recent gesloten cafe restaurant te zijn waar boven ook slaapkamers zijn. Nu wordt het als gite gerund. De keuken is nog geheel intact, de bar staat er nog en het is gezellig ingericht. Het cafe kan ze weer geopend worden. Ik sta opnieuw versteld van deze overtreffende trap van vertrouwen. Het raakt iets essentieels voor me.
Ik doe boodschappen in de supermarkt 200 meter terug. Ria bel ik even voor receptsuggesties (ben nog steeds zo'n man) ze geeft als suggestie bonen. Is precies waar ik zin in heb, en mijn lijf ook nodig lijkt te hebben. Ik heb genoeg voor 2, Jean-Philippe eet mee, ik laat hem het koken overnemen, ik vertrouw zijn kookkunst meer dan die van mij. Hij is 64 jaar, maar als ex-militair al 18 jaar met pensioen. Echt vanaf zijn 46e!
Na het eten is er een rugbywedstrijd op tv, de winnaar is kampioen van Frankrijk. Jean-Philippe kijkt aandachtig. Parijs wint, Clermont-Ferrand verliest. Ik lees en blog. Bijna een huiselijk tafereel.
Vandaag 25 km. Totaal 1207 km.
Dat met die bonen zal Herman den Blijker leuk vinden ;-)
Vergeet deze tekst ook maar weer!