Dag 56 Thiviers - Sorges

Vandaag een mooie wandeldag. Ik merk ineens dat ik nu in Zuid-Frankrijk ben. Het zijn de huizen, het licht, de geur. En ook de felle zon.

In Sorges ben ik opnieuw in een refuge van de pelgrimsvereniging. Ditmaal met één hospitalero.
De refuge staat aan de achterkant van de kerk. De kerk (eigenlijk meer het kerkje) is net helemaal gerestaureerd en ziet er prachtig uit. Het heeft ook een apart hoekje voor pegrims met een Jacobsbeeld. In het gastenboek zie ik dat Ghislain (de Waal waarmee ik vanaf Namen een week lang iedere avond prettig mee samen was) inmiddels al bijna een week voor me uit loopt.

Het is heerlijk om even in de kerk te zitten mijmeren. Ik neem een foto van het orgel, mijn vader zou hem mooi hebben gevonden. Hij zong in het kerkkoor, zat in het bestuur ervan en heeft zich een tijdlang ingezet voor de restauratie van het kerkorgel. Regelmatig kwam ik zelf ook boven op het koor en bij het orgel.

Er komt een man binnen die de organist blijkt te zijn. Hij gaat oefenen. Allerlei liederen en herinneringen uit mijn jeugdtijd komen langs. Ik vind het heerlijk om on de koele kerk te blijven zitten en zie weer de organist van mijn vader's kerkkoor voor me. Die kon soms heel bombastich het volle orgel met alle bassen laten klinken, ik vond het prachtig.

Die organist werd toevallig later ook mijn muziekleraar op de middelbare school. Alle herinneringen komen boven... Zijn meeste lessen bestonden eruit dat hij muziek opzette en wij huiswerk konden maken verder absoluut stil moesten zijn. Maar huiswerk met muziek op deed ik thuis wel vond ik en verzette me tegen dez rara opsluiting. Ik zei expres iets en vloog dan meteen de klas uit. Op een gegeven moment 5 keer achter elkaar, een
schorsing volgde.
Een beetje respectloos ga ik tijdens het orgelspel in de kerk met mijn telefoon internetten, op zoek naar deze organist en muziekleraar. Ik zie oa dat hij na in 2007 (25 jaar na mijn einddiploma) na 36 jaar leraar te zijn geweest afscheid nam van die school...ha!

In de refuge eten we met z'n vieren. Er is nog een ander Frans pelgrimsstel gekomen, een stel dat ik 3 weken geleden in le Le Chemin ook tegenkwam. Met z'n drieen praten ze in rap Frans uitgebreid over de camino. Het zijn allemaal heel vriendelijke mensen, maar nemand in dit groepje houdt er rekening mee dat ik als niet-fransman het gesprek niet kan volgen.
Een de eerdere refuge met hospitalero schreef een Nederlandse die 3 dagen voor me liep iets als: fijne plek, jammer dat de andere vier mensen alleen Frans met elkaar spraken. Ik voel met haar mee.