Dag 9 Postel - Tongerlo

Eerdere jaren kreeg ik vooral de eerste wandeldagen allerlei pijntjes, maar dat ging vanzelf ook weer over als ik stug doorliep. Daarna voelde ik me vaak juist sterker dan ooit.
Vorig jaar is dat anders geworden. Na een training had ik kniepijn, en het bleef kniepijn, ook na stug volhouden. Twee maanden later kreeg ik een meniscusoperatie.
De laatste weken volg ik blogs van verschillende andere mensen die onderweg zijn naar Santiago. Twee ervan moesten onderweg opgeven. Een overbelaste pees en een gebroken middenvoetsbeentje waren de oorzaak.
Al met al voel ik me kwetsbaarder. Wanneer gewoon maar doorgaan en wanneer 'luisteren naar je lichaam?' Ik hoop dat ik dit gevoel snel weer kwijt ben rn weer meer ongedwongen door kan banjeren.

Vooralsnog begint mijn vorig jaar geopereerde knie al een paar dagen op het eind van de dag te protesteren. 'S morgens is dat ook weer over. Moet ie nog wennen of is het een voorbode? We gaan het meemaken.

Wel zou ik vandaag graag weinig kms willen maken. Ik ben moe en heb er behoefte aan vroeg in de middag klaar met lopen te zijn. Er is echter niet veel keus, de volgende halte wordt de Norbertijenabdij van Tongerlo. Mocht er geen plek zijn dan zijn er betaalbare alternatieven. Vandaag dus wel meer dan 30 km...
Bij het onbijt zie ik een een strak blauwe lucht en het is warm. Ik vertrek zonder jas en trui aan. Ik wil graag op tijd arriveren en gooi daarom m'n kop in de wind en lops strak door. Binnen 10 minuten is de lucht nog immer blauw maar voel ik ineens regen. Dit zet niet door, denk ik, en loop stug door. Helaas; het gaat hard regenen. Ik stop toch om regenhoes voor rugzak en regenjas uit rugzak te halen. Ik loop verder, de regen stopt. Ik loop met half natte kleren onder mijn regenjas meteen in de zon. Deze techniek behoeft nog wat finetuning...

Enkele uren later stap ik bij het station van Mol een cafe binnen. Zo'n 8 mannen zitten volop aan het bier. Eén van hen mompelt me in onverstaanbaars Vlaams wat toe en moet er samen met zijn tafelgenoot om lachen. Ik denk dat hij iets vriendelijks zei en lach mee. Ik hoor mensen de wereldorde bespreken, en de koffie kost er 1,70.

Ik stap straf verder, ik wil korte metten maken met die kms. De wind wordt een storm en de lucht wordt erg donker, in de verte zie ik de buien aankomen. Ik kijk om me heen maar zie nergens een plek om te schuilen. Waar zijn die bushokjes als je ze nodig heb, denk ik. Maar bedenk ook dat de camino je geeft wat je nodig hebt (en niet wat je wilt...). Het begint te regenen en kom bij een kruispunt. Het begint hard te regenen en ik kan mijn ogen niet geloven: er staan 2 bushokjes! Jacob is goed voor me, en het stortregent

Na 15 minuten stopt de regen en is de lucht blauw. Een uur later opnieuw dreigende wolken en wind tegen. Opnieuw een kruising. Van de andere kant komt een wielrenner die naar achteren wijst en roept: "Amai! D'r komt wat aan zunne!". Ik knik en zie het op me af komem, de wielrenner sprint weg om het voor te blijven. Ik denk niet eens aan bushokjes en krijg de volle lading over me heen. Ik ben al nat voordat ik er ook maar aan denk om regenkleding aan te doen.

Ria vertelde me dat wandelkleren al lopend ook weer snel droog opdrogen. Ze heeft zoals zo vaak gelijk. De zon gaat opnieuw weer schijnen en zonder dat ik de betekenis van het woord eigenlijk precies weet komt het woord loutering in me op. Ik voel me gelouterd. De camino is bijzonder.

Weer later zit ik met 20 monikken en 4 andere gasten in de kerk van de abdij. Ik ken veel van de tradities, ben immers een lange tijd misdienaar geweest. 25 jaar geleden heb ik me echter ook bewust uitgeschreven uit de katholiek kerk. Veel zaken erin verafschuw ik.
Niet deze mis. De schoonheid van deze kerk en van het zingen van de.monikken overvalt me. Gelijktijdig lees ik met opzet niet de tekst mee, de woorden zeggen me niets meer, integendeel.
De pracht blijft.

Ik heb een heerlijk eenpersoons kamertje gekregen boven in het gebouw met een ruim uitzicht. Ik eet samen met de 7 andere gasten en ontmoet de eerste 2 andere wandelende pelgrims. Het zijn 2 Belgische dames die nu voor het eerst een week lopen richting Santiago. Een volgende vakantie vervolgen zij de reis. Ook is er een leraar uit Nederland die zo worstelt met zijn baan dat hij zich recent ziek heeft moeten melden. Graag had ik hem beter leren kennen. Onze wegen scheiden zich echter weer, morgen trek ik verder. Vandaag 34 km. Totaal 245 km.