Dag 14 Namen - Dinant

Of het komt doordat ik gister relatief weinig gedaan heb, door de fijne ontvangst van gister of door de combinatie, als ik 's morgens de deur uitstap lopen mijn benen haast vanzelf. Het is zondagmorgen, de zon schijnt, Namen ontwaakt Langs de Maas, waar ik vanaf hier een paar dagen langsloop, lopen en fietsen al wat vroege sportievelingen. Snel wordt het warmer en voot het eerst rits ik mijn broekspijpen af. Ik zie witte benen.
De route nodigt weer uit tot hardlopen. Ik word een rennende wandelaar. Deze keer kies ik een training van 2 x 10 minuten. Het gaat gemakkelijk. Zodra ik hardloop is het net of er een heel nieuwe moter opstart. Fysiek en in mijn hoofd voelt het als een heel andere bezigheid. Hardlopen als pauze van het wandelen. Letterlijk klopt het, maar toch...

Naast me fietst ineens iemand met een te kleine vouwfiets en een rugzak, een soort fietsende wandelaar. Het blijkt Jens te zijn die uit Duitsland komt, Nederlands spreekt en in Amstelveen woont. Hij heeft een gids geschreven voor de wandelroute van Aken naar Rocroi en is nu bezig aan een update. Omdat hij gelijktijdig ook foto's maakt, mensen alleen zonnige foto's willen zien en de komende 4 dagen de zon schijnt heeft hij zijn kans gepakt. Maar hij moet opschieten, vandaar de vouwfiets. Snel gaat hij voort, op weg nasr Leffe om te kijken of daar nog alles klopt

Net ervoor heb ik die abdij gebeld, ik kan er blijven slapen. Om 15.30 ben ik er, maar aan geen van de deuren wordt open gedaan. Dan maar een Leffe gaan drinken in het cafe aan de overkant van de straat. Om 1700 en 1715 probeer ik het weer. Ik loop om en bel nog eens, geen gehoor. Ik hoor telefoons in het gebouw overgaan als reactie op de deurbel. Wat is dat nou? Er is een spreuk die zegt: een toerist eist, een pelgrim is dankbaar. Maar hier bij deze abdij voel ik me even iets minder dankbaar Uiteindelijk vind ik hem alsnog, de allervriendelijkstre gastenmonnik. Hij spreekt Nederlands, biedt zijn verontschuldgingen aan voor het sobere verblijf en zegt in Waals-Nederlands dat er nog twee vrouwen zijn, twee waalse zussen waarvan éém zus een zuster is. Het blijken twee vrolijke zussen te zijn. Ze lopen naar Santiago, maar ieder jaar in de vakntie een stuk. Na de vespers en het avondeten drink ik met de zussen nog een biertje. Mijn eerste biertje met een zuster! Vanfaag: 29 km. Totaal 394 km.