Dag 15 Leffe- Givet

De mis van 07.30 was een goed begin van de dag. Het door de monniken gezongen. Frans begrijp ik niet. Hier en nu met gezang.

Na nog geen kilometer lopen, neem ik al koffie op een terras. Het gaat warm worden vandaag, de route gaat de hele dag opnieuw langs de maas.

Ik verlaat tijdelijk Belgie en kom Frankrijk in. Ben zowat op het uur af in precies een week door Belgie gelopen. De grens loopt hier wat raar, morgen ben ik weer even in Belgie. Ik lees dat hier heel wat gevochten is, door Romeinen, Spanjaarden en Nederlanders en vele burchten gebouwd. Uiteindelijk is er de vrede van Nijmegen getekend (wie kent die niet...?) met deze grillige grens als uiteindelijk resultaat.

Als ik in Givet aankom bel ik naar de pastorie die een onderkomen heeft voor pelgrims. Alle drie de plaatsen zijn bezet. Ik weet dat de gezusters en Ghislain er slapen. Nu al weet ik wie er voor en achter me lopen, de camino tamtam is begonnen. Ook weet ik dat ze alle drie uit bijna hetzelfde Waalse dorp komen (net onder Maastricht) en dat vanavond zullen ontdekken
Als ik tegen de man van de pastorie zeg dat ik een matras bij me heb helpt dat niet: non, complet! Die matras heb ik niet zelf, maar ik weet dat de zusters er wel ieder één bij zich hebben.
Op weg naar het centrum kom ik langs een hotel dat ik in het caminoboekje vermeld stond. Buiten check ik op booking.com of er plek is en voor welke prijs. €52, duur maar ik heb het gehad voor vandaag. Het is 1600 uur: word nu pelgrim af, toerist op. Ik neem die kamer. Binnen zeg ik wat ik op internet gezien heb en vraag of het voor hen handiger is als ik via booking boek... ik weet het antwoord al. (sorry booking.com...!) Ja er is inderdaad plaats en inderdaad, liever zonder booking.com, ik krijg de booking.com prijs. Maar bij het afrekenen is de prijs €60, er was ineens alleen een luxe kamer nog beschikbaar. Ik voel me belazerd maar heb me er al helemaal op voorbereid dat ik zo op een opgemaakt bed plof en ik betaal gewoon. Volgende keer toch via booking.com, ook al sta ik voor de deur. (Sorry eerstvolgende hoteleigenaar...!). Een toerist eist nu eenmaal. Nu maar maximaal van de kamer proberen te genieten.

Maar ik voel meteen het effect dat zo goed verfilmd is in 'the way'. Ik zit in m'n eentje eenzaam te wezen in die hotelkamer, met bad, wifi, koelkast en van alles erop er eraan. Marc, een vriend die oa door Ria is aangestoken met het caminovirus, belt me gelukkig. Hij is net terug van een (3e, 4e?) camino in Spanje en had er voor het eerst ineens genoeg van en is naar huis gegaan. "Ach, je denkt dat je vrij bent, maar iteindelijk ruil je bij een camino gewoon het ene vaste patroon in voor het andere", is zijn relativerende opmerking.
Hij helpt me om met mijn benen op de grond te komen. De camino is niets bijzonders, je loopt gewoon iedere dag met z'n allen een eind dezelfde richting in. Het past bij hoe ik me voel. De eerst euforie is over. Ik loop. Passend ook bij Noord Frankrijk dat nu begint: eindeloze bossen, eenzaamheid en maar zien of je iedere dag ergens te eten kunt krijgen.
Ik ga het meemaken.