Dag 44 La Châtre - Cluis

Maarten, een vrijwilliger binnen Scip (waar ik werk), heeft me voordat ik vertrok een naam van een klein dorpje gegeven waar hij en zijn familie een vakantiehuis heeft. "De camino loopt er vlak langs, je bent er welkom!".
Ik zie dat ik er nu in de buurt ben. Het dorp ligt niet precies op de camino, maar is ook niet echt om. Ik weet niet of hij of een familielid er is, maar ga wel via een eigen route via het dorp lopen. Het aparte in deze regio is dat hier niet van die eindeloze velden zijn maar overal piepkleine dorpjes met kleine stukjes tuin en veldjes. Een welkome afwisseling.

Na 15 km ben ik in het dorpje, eigenlijk meer een verzameling losse huizen, waarvan veel huizen te koop staan, en bij sommige huizen al bomen naar binnen groeien.
Ik loop er doorheen, eigenlijk zonder de verwachting iets te zien waaraan ik het huis zou kunnen onderscheiden. Maar ineens zie ik toch een Nederlandse kentekenplaat. Ik klop aan en 1 minuut later komt het slaperige hoofd van Maarten boven uit het raam. Gestoord in het middagdutje... "Hé, ik wist het wel, moest daarstraks nog aan je denken!"
Leuk om hem, zijn partner en het huis even te zien! Het huis lijkt klein maar heeft een zee van ruimte en is mooi verbouwd en ingericht. Het is een familiehuis wat herverdeeld moet worden, hij zoekt nog mensen die voor een kwart mede eigenaar willen worden. Ik begrijp dat je voor 15-20 duizend euro al erg ver komt...

We drinken thee en ik hoor nieuwtjes over mijn werk. Ik hoor dat het doordraait en heb alle vertrouwen in de mensen die het voortdragen. Spannend ook hoe het zal zijn als ik in november terug kom. Snel na november zal het overgaan naar een andere organisatie. Ik heb er zin in.

Ik loop verder. Ben in ruim 1000 km komen aanlopen, drink thee en loop weer ruim 1000 km verder...
In Cluis kom ik in een huisje dat beheerd wordt door de Pelgrimsvereniging. Wauw wat leuk! Beneden een compleet keukentje in een soort huiskamer, boven een slaapkamer met 2 stapelbedden. Ik heb weer alles voor mij alleen. In de keuken staat nog wat pasta, olie, bloem.en zout.
In het dorp zijn een paar restaursnts en een supermarkt, die is tot 20.00uur open lees ik. Om 19.45 ga ik erheen. Echter, briefje op de deur dat die door omstandigheden de hele dag dicht is. Dan het restaurant, ook vandaag dicht, het volgende cafe-restaurant is open... maar serveert geen eten! Als ik vraag of ik iets kan kopen om thuis te eten krijg ik een kortaf; non! Grrr, stinkwijf.
De 3e plek sloot om 18.00uur. Dan de laatste kans, een cafe. Heeft geen eten en gaat zo sluiten. Oef, dat wordt vanavond alleen een laatste stukje stokbrood met wat al half gesmolten kaas dat ik toevallig nog in mijn rugzak heb.
Dan nog maar wat wijn scoren voor thuis
Voor €6 mag ik de halve fles wijn kopen die nog op de toog staat. Als ik wegloop vraagt de vriendelijke eigenaresse me of ik misschien wat eieren meewil. Ja, natuurlijk! En krijg er ook nog een appel bij.

Pas als ik terug naar het huisje loop begint er iets te dagen. Ria heeft me 2 jaar geleden een keer gered, toen we samen de camino de Madrid liepen. Er was niets te eten en ik had hongerklap. Zij kon toen van haast niets oneens toch pannenkoeken bakken.
Ik zoek het recept op (sorry, ben zo'n man) en verrip. Ik kan weer pannenkoeken maken met de melk en de bloem die nog in het huisje staan.
Even later heb ik echt ontzettend goede pannenkoeken gemaakt, met kaas, wijn en brood erbij. Een feestmaal, ben helemaal trots!

Vandaag 27 km. Totaal 1123 km.